Het keerde het tij in de heftigste periode van mijn leven
Bettina* is gescheiden en moeder van Annie (4) en Daniël (1). Ze is de eerste ouder die de gezinsdagbehandeling binnen Elker heeft afgerond en deelt graag haar verhaal.
Alle hulp bracht ons alleen van de regen in de drup
“Als gescheiden ouder heb ik dit traject samen met mijn dochter Annie van 4 en zoon Daniël van 1 jaar gedaan. Ik wist me geen raad meer, ik heb meerdere hulpverleners gehad. Bij INTER-PSY hadden we een diagnostisch onderzoek voor Annie. Zij was de grootste uitdaging voor mij. Ze kon haar emoties niet reguleren en ik wist echt niet meer wat ik moest doen. INTER-PSY voelde mijn wanhoop aan en zag dat ik het niet meer trok. Nog meer belasting kon ik niet aan. Ik zat al overspannen thuis. Dit was zo’n heftige periode. Toen ging mijn zoontje Annie- achtig gedrag vertonen, hij ging haar gedrag kopiëren. Nu is hij nog geen twee jaar, maar zit wel al in de ‘ik ben twee en zeg nee fase’. Ik denk dat dat komt doordat hij Annie heeft gekopieerd en deze fase daardoor vervroegd is. Dat kwam er dus ook nog bij.
Bij INTER-PSY hebben ze de nood gesignaleerd en kwamen ze met het voorstel de gezinsdagbehandeling bij Elker te gaan volgen. Dat was superfijn, het voelde als een redding. Het was meteen duidelijk dat het intensief zou worden. Maar het sprak me zo aan omdat wij alleen maar verder van huis raakten. Ik kon steeds minder energie vinden om het tij te keren. Alle hulp bracht ons alleen van de regen in de drup. Ik zat met de gedragsproblemen van Annie, longcovid, baanverlies, scheiding, verhuizing. Het was te veel. Ik wist echt niet meer hoe ik met Annie moest omgaan en was helemaal op.
Het voorstel van INTER-PSY sprak me aan, omdat ik meteen het gevoel had doordat we deze intensiteit en tijd eraan gaven, we het echt beter konden maken met ons drietjes. Want ik wist inmiddels wel dat met een uurtje per week we deze grote problemen nooit te lijf konden gaan. En het sprak me aan dat mensen mee gingen kijken, ook naar mijn rol en die van andere dingen die speelden. Ik besloot meteen hiervoor te gaan. Er moest echt snel serieus iets gebeuren. De tijdsinvestering heb ik alleen maar als een voordeel gezien. Ik had zoiets van ‘het gaat om het welzijn van mijn kinderen, als je nu investeert, wordt het op langere termijn beter’. Kinderen zijn nog heel flexibel als ze zo jong zijn en hoe eerder je ingrijpt, hoe beter. Patronen zijn dan minder diep ingesleten. Als ouder verlies je steeds meer je zelfvertrouwen en ik twijfelde ook steeds meer aan mijn moederschap. Ik was wanhopig, onzeker, doodmoe, boos en gefrustreerd. machteloos en twijfelde aan mijn opvoedingsvaardigheden. Het plezier met de kinderen was zo beïnvloed door de moeilijkheden dat het heel beperkt was. We hadden alleen maar gedoe. Schreeuwen, schoppen, slaan, ze was zo boos. Ze deed haar broertje pijn. En dat maakte mij ook heel boos en zo belandden we in een cirkel. Ik baalde ervan dat ik zo schreeuwde tegen Annie en zo boos was, dat vond ik vreselijk. Dus ik begon vol overtuiging aan ons traject.”
We gaan naar de mevrouwen en mama gaat naar school
“INTER-PSY heeft ons aangemeld bij Elker en toen ging het best snel. Enkele weken later konden we al terecht. Er kwamen eerst twee mensen van Elker bij ons thuis om mijn verhaal te horen en de problemen in kaart te brengen.
De behandeling begon enige tijd later op locatie in Helpman. De gezinsruimte was prettig en mijn kinderen hadden het bijzonder naar hun zin, vooral vanwege de begeleiding, speelgoed en de huiselijke sfeer die er hing. Wij gingen er met heel veel plezier heen, ik voelde me ook heel erg op mijn gemak. Tegen Annie zei ik dat we naar de mevrouwen gingen en dat mama daar naar school gaat en dat we nieuwe dingen leren. Annie is ondanks haar diagnose erg flexibel en vond het prima.
In de eerste week was er veel observatie. Ze gingen kijken hoe de interactie en dynamiek tussen mij en de kinderen was. We deden spellen in de gymzaal maar ook wel gewoon bij elkaar zijn. In de weken die volgden, wisselde het zich wat af tussen de gymzaal en de woonkamer.
Een deel van de behandeling voor mij was PMTO*
(*PMTO staat voor Parent Management Training Oregon en is bedoeld voor ouders van kinderen met ernstige gedragsproblemen in de leeftijd van 4-12 jaar. Het doel van PMTO is het doorbreken van een negatief opvoedingspatroon tussen opvoeder(s) en kind door opvoeders(s) effectieve opvoedstrategieën te leren).
Ik vertelde mijn dochter dat ik naar school ging en dat de mevrouwen op haar gingen passen. Daarmee stelde ik me ook kwetsbaar op en liet merken dat ik ook wilde leren. Het stelde me gerust dat er dan voor hen gezorgd werd en Annie had in die tijd ook haar oefeningen. Ik werd tijdens mijn “school” voorbereid op oefeningen thuis en er werden theoretische methodes besproken. Het was zo fijn dat er voor Daniel ook ruimte was en dat ik me daar niet mee hoefde te bemoeien. Er was een bedje voor hem en hij voelde zich zo op zijn gemak dat hij ook heeft geslapen, soms wel drie uur achter elkaar. Er werd heel goed meegedacht over dit soort praktische dingen, ook over zijn flesje en dat ze hem een broodje gaven. Dat ontzorgde mij heel erg en daardoor kon ik me helemaal richten op mijn begeleiding. Bij de PMTO werd naast de interactie met de kinderen ook gekeken naar een stuk emotieregulatie bij mezelf. Mediteren, wandelen en leren omgaan met eigen emoties. Wat ik theoretisch leerde bij PMTO, heb ik in de gymzaal geoefend met de kinderen. Daar werd het geïntegreerd en kwam alles samen. Wat je bij het ene stuk doet, wordt bij het andere stuk ook meegenomen. Het is een goed geheel.
Ik kreeg ook oefeningen mee naar huis tussen de bijeenkomsten door. Wat ik leerde op mijn PMTO-school nam ik meteen mee. Zoals de beloningskaart, instructies geven en de time out procedure. Het oefenen thuis zorgde ervoor dat het ging beklijven. Ik merkte waar ik tegenaan liep en nam dat de volgende keer mee om te bespreken en verder aan te werken.
Het is intensief, je zit al drie dagen daar en dan moet je ook nog ‘s ochtends en ‘s avonds oefenen. Maar het is effectiever als je dat wel doet, want dan kun je het evalueren en bijsturen binnen het traject. Dan heb je namelijk nog de begeleiding bij de hand. Meestal nam ik mijn vragen mee naar de volgende bijeenkomst.
Het totale traject is 6 weken, maar ik merkte al redelijk snel dat we vooruitgang boekten. Wat ik leerde en toepaste op Annie, werkte al snel. Ik denk dat ik na twee weken al resultaat begon te zien. Maar nu moet ik wel zeggen dat ik al heel veel zelf had gelezen en uit de gezondheidshoek kom. Het gaf hoop te zien dat wat ik bij PMTO had geleerd daadwerkelijk aansloeg.”
Kwetsbaarheid, moed en oefening
“Er is wel moed voor nodig om dit te doen. Je moet je eigen ego en trots aan de kant willen zetten en naar jezelf durven kijken in het belang van je kinderen. Dat is niet leuk. Maar als het je lukt, is er heel veel mogelijk. Hoe meer je je openstelt, hoe groter de kans van slagen. Het draait om kwetsbaarheid, moed en oefenen.
Annie had een aankleed-beloningskaart. Ze houdt van Frozen, dus we hadden een Frozen beloningskaart gemaakt. Na een paar weken deed ze het aankleden goed. Dat gingen we ook echt vieren met een feestje met een filmpje, cadeautje en een hoedje. Ze kreeg zelfs een diploma!”
Ik voel me niet langer machteloos
“Annies gedrag is heel erg ten positieve veranderd en de interactie tussen de kinderen is verbeterd. Het pleziergehalte met ons drieën is echt omhooggeschoten. Ik kan weer meer genieten. Dat komt omdat ik meer zelfvertrouwen heb omdat ik haar nu kan helpen om het gewenste gedrag te vertonen. Ik voel me niet langer machteloos dat mijn aanpak niet hielp in haar agressieve gedrag. Ze voelt zich nu veiliger met mijn aanpak, omdat ik nu voor een positief klimaat kan zorgen.
Ik ben super dankbaar en vind het jammer dat het voorbij is. Ik heb nog 6 weken PMTO-nazorg voor mezelf. Maar dan houdt het helaas op. Ik heb wel de tools om zelf verder te kunnen. En ook ik kreeg een diploma op het eind.
Het keerde het tij in de heftigste periode van mijn leven. Ik ben er nog niet, maar ik ga er vol voor. Ik heb het vertrouwen dat we er komen met ons drieën. De negatieve cirkel waar we in vast zaten hebben we doorbroken.
Tijdens mijn hulptraject behaalde ik doelen en voor ieder behaald doel kreeg ik een gekleurd bandje. Ik heb negen gekleurde bandjes. Deze zitten in mijn toilettasje, dus ik zie ze iedere dag. Ze herinneren mij eraan dat ik wel degelijk een goede moeder ben. En ik heb nu hele mooie foto’s en filmpjes van mij met mijn kinderen die tijdens het traject zijn gemaakt, daar ben ik heel blij mee. Ze staan symbool voor een nieuwe start. En ik heb er alle vertrouwen in dat we een gelukkig toekomst tegemoet gaan met nog veel meer mooie momenten om voor altijd vast te leggen.”
*De namen Bettina, Annie en Daniël zijn gefingeerd.